Het verlies van je kind is voor sommige mensen het ergste wat er kan gebeuren.
Vaak is er weinig tijd om na te denken en beland je al vaak snel in een medisch traject of in de fase die bestaat uit het regelen van belangrijke zaken.
Er zijn veel verschillende oorzaken en iedereen heeft een eigen verhaal. Sommige mensen zijn al langer op de hoogte en zien dit dus al aankomen, maar het kan ook zo zijn dat dit plotseling gebeurt. Vaak heeft dit ook al een grote impact op het rouwproces.
Voor mij kwam dit nieuws aan als een schot in mijn hart. Ik hoorde dat mijn dochter haar hartje niet meer klopte en op hetzelfde moment zat zij gewoon nog in mijn buik. Ik had niet veel tijd om na te denken en ik moest de volgende dag al van haar bevallen.
Ik heb dus bijna geen tijd gehad om dit nieuws te beseffen omdat ik direct mijn dingen moest regelen en me moest voorbereiden op de grote dag. Ik moest aan mezelf EN mijn dochter denken.. Ik dacht natuurlijk helemaal niet aan mezelf maar alleen aan mijn dochter. Ik ben gelukkig een positief persoon en heb heel veel kracht om door te zetten.
De enige gedachte die ik op dat moment had was: ''je moet doorzetten Jam want je dochter heeft je nodig''. Ik heb die dag alles gedaan wat ik leuk vond zodat die dag niet te lang zou duren en ik niet de hele dag zat te aarzelen tot de grote dag. Dit heeft mij echt goed gedaan en hierdoor voelde ik me een zelfverzekerde en sterke vrouw/moeder.
Ook vond ik het op dat moment belangrijk om een paar personen uit te kiezen die dit hele proces mee zouden maken zodat ik altijd kon terugvallen op deze mensen als ik iets zou vergeten, hulp nodig had of iets niet alleen aan kon.
Ik heb toen gekozen voor mijn moeder, mijn zus en mijn twee beste vriendinnen Shardee en Irene. Van deze keuze heb ik nooit spijt gehad en ik ben blij dat ik hem heb gemaakt.
Ik heb ervoor gekozen om op de dag van de bevalling niet alleen te zijn. Ik heb deze personen uitgenodigd om naar het ziekenhuis te komen zodat ze mij konden bijstaan.
In het ziekenhuis leek het dus alsof de tijd heel snel ging en ik heb weer kunnen lachen. De verloskundige gaf aan dat het 1 tot 3 dagen kon duren voordat de bevalling op gang zou kunnen komen. Dit leek voor mij oneindig lang dus koos ik maar voor goed gezelschap.
Toen ik in het ziekenhuis lag voor de bevalling werd mij gevraagd om een dekentje en een mandje voor mijn dochtertje uit te kiezen. Ik was hier helemaal niet op voorbereid dus moest ik kiezen uit het assortiment van het ziekenhuis. Ik kon persoonlijk niks passends vinden voor mijn dochtertje dus heb ik de mensen die er waren gevraagd om de stad in te gaan om toch iets moois te vinden voor haar. Ik kon me herinneren dat ik thuis een prachtige witte doek voor haar had met zilveren sterretjes en maantjes.
Deze doek kwam gelijk in mij op dus ik moest en zou deze doek gebruiken.
Ze hebben toen dezelfde doek opnieuw gekocht in de stad zodat ik die van mij thuis kon bewaren. Ze kwamen terug in het ziekenhuis met een prachtig wit mandje, de doek en een zilveren urn. Ik kreeg direct tranen in mijn ogen en dacht: ''ja dit moet het zijn!''.
Het is dus erg belangrijk om iets unieks uit te kiezen voor je kindje. Het moet iets zijn waar je 100% achterstraat, waarbij je een goed gevoel hebt en wat voor jou heel speciaal is.
Voor mij was het een hele grote opluchting en het bracht toch een trots gevoel met zich mee omdat ik toch nog mooie spulletjes had kunnen regelen voor haar en het afscheid.
In het ziekenhuis werd ook gevraagd of ik mijn dochtertje een naam wilde geven. Gelukkig wist ik haar naam al weken en heb ik geen moment getwijfeld om haar alsnog zo te noemen. Deze naam was van haar en ik wilde haar deze naam graag meegeven.
Ik heb tijdens mijn bevalling een prachtige armband gekregen. Deze armband heeft een hartje voor mij en een hartje voor mijn dochter en staat voor mij voor eeuwige verbintenis.
Toen ik thuis kwam lagen alle spullen die ik heb gekocht en alle cadeautjes nog verspreid door het huis. Vanaf het moment dat ik wist dat ze overleden was heb ik besloten dat alles normaal en rustig zou verlopen. Ik heb de spulletjes een tijdje zo laten liggen/staan en niet direct alles opgeruimd. Ik was bang dat ik dan alles zou wegstoppen en dingen overhaast zou willen doen. Ik ben ervan overtuigd dat een geest nog een tijdje aanwezig blijft in huis en daarom wilde ik alles thuis nog een tijdje in de oude staat laten.
Na de crematie heb ik een hoekje in mijn kamer gemaakt met haar urn, doek en haar knuffeltjes. Dit was voor mij een plekje om met haar samen te komen en
ook heb ik er met mijn familie voor gekozen om kaartjes te laten maken voor haar geboorte/overlijden. Ik wilde haar ook alles geven wat een baby hoort te krijgen.
Ik heb na een tijdje een mooie ketting gekregen van mijn moeder die bij mijn armband past. Ik wilde voor mezelf ook iets moois uitkiezen en heb toen gekozen voor een tatoeage. Ik heb de naam van mijn dochter met een symbool onder mijn sleutelbeen getatoeëerd.
Ik ben een persoon die gek is op tatoeages en ik wilde haar graag een mooie plek geven.
Ik brand wekelijks en het liefst dagelijks een kaarsje die ik in een vlindertje heb staan op het plekje bij haar urn. Dit is voor mij een rustgevend en intiem moment met mijn dochter.
Omdat ik een plekje voor haar heb gemaakt voelt het toch alsof zij ook thuis en aanwezig is en heb ik een plekje heb om met haar samen te komen.
Ik krijg vaak de vraag: ''hoe ga je hier toch mee om?'' of ''hoe kan het dat je zo sterk bent?''.
Ik heb vanaf het moment dat ik wist dat mijn dochter overleden was geprobeerd om positief en sterk te blijven. Ik ben ook nooit gestopt met praten en ik wil ook altijd graag over mijn dochter praten. Een rouwproces verloopt voor iedereen anders en iedereen doet het anders. Het is belangrijk om het niet alleen te doen en om vooral je tijd en ruimte te nemen voor dit proces. Bepaal vooral alles zelf en denk aan jezelf ook al is dit moeilijk.
Niemand kan voor jou bepalen dat het goed komt. Elk kind is een eigen persoon en onvervangbaar. Er zullen momenten zijn dat mensen je niet begrijpen en het voelt alsof je alleen op de wereld bent. Dit zijn niet zomaar emoties en het is dan ook belangrijk om hier op een goede manier mee om te gaan. Soms red je dit niet alleen en heb je professionele hulp nodig. Dit is een grote en moeilijke stap maar wel een stukje zelfontwikkeling.
Ik ben door mijn gynaecoloog aangemeld voor een psychosociale behandeling. Na mijn eerste gesprek hebben wij ervoor gekozen dat ik ook lichamelijke trainingen in het ziekenhuis zou gaan volgen om mijn energie weer op gang te krijgen en om verder te kunnen gaan. Lichamelijk niet in orde zijn zorgt dagelijks voor veel beperkingen.
Met behulp van naasten en artsen stond ik er eigenlijk nooit alleen voor en had ik altijd steun.
Ik ga er dus elke dag beter mee om en na bijna een jaar kan ik wel zeggen dat ik het goed doe en dat ik het allemaal steeds meer een plekje geef. Door Jamilastory heb ik nog meer lieve berichten ontvangen en het schrijven lucht enorm op. Moederliefde kunnen we altijd delen en er is niks mooiers dan de liefde die je met je kind deelt.
Ik hoop dat wij moederliefde dan ook voor altijd zullen voortzetten en dit met elkaar zullen blijven delen.
Swarovski Dear Heart Rose Crystal Armband 5194838 €99,00 https://www.swarovski.com/Web_NL/en/5194838/product/Dear_Bangle.html
Mandje,Knuffel (unicorn) en omslagdoek Primark. Geen recente link verkrijgbaar.
Umusthave Unicorn Knuffel met witte opdruk €23,95
O wat verschrikkelijk zeg! Ik lees dit echt met tranen in mijn ogen. Ik ben net zo oud als dat jij bent, mijn dochter is net een jaar geworden en ik kan mij niet voorstellen hoe vreselijk jij je moet voelen. Maar wat ben je sterk als ik jou verhaal zo lees! Je bent een sterke vrouw, een trotse powermommy en ik gun je al het beste van de wereld!
BeantwoordenVerwijderenDikke kus van deze onbekende en heel veel sterkte <3
Lieve Jamila,
BeantwoordenVerwijderenKan mn tranen niet bedwingen.
Wat ben ik trots op je...dikke knuffel van je nicht