In samenmama

Mijn zwangerschap deel 3 - de eerste dagen als mama

                                                           
                                                   

                                                Woensdag 9 November 2016

De volgende ochtend ben ik wakker geworden in het ziekenhuis.
Er stond direct een verpleegster naast me die bloed kwam afnemen. Ik was zo in de war en ik schrok zo erg dat ik op de bel drukte om te vragen waar mijn dochter gebleven was.
Ik kreeg te horen dat ik niet meer naar haar toe kon omdat ze al naar het Onze Lieve Vrouwen Gasthuis in Amsterdam was gebracht voor onderzoek. Ik was erg verdrietig maar ook erg blij dat ze gingen onderzoeken wat er met ons aan de hand was.
Na het ontbijt kwamen mijn moeder en grote zus Shanice weer terug in het ziekenhuis.
Er werd ook direct op de deur geklopt door een mannelijke gynaecoloog en zijn assistente.
Hij gaf aan dat de bloeduitslagen binnen waren en hij even met mij wilde praten.
''Wij hebben uw bloed onderzocht en wij troffen een HCG gehalte aan van 400.000''.
Even voor de duidelijkheid: HCG is een (zwangerschaps)hormoon dat tijdens een zwangerschap door de placenta wordt geproduceerd. Dit gebeurt vanaf het moment dat de bevruchte eicel zich in de baarmoeder nestelt. HCG vinden we in het bloed en in de urine.
Hij heeft mij toen uitgelegd dat dit direct opgemeten is na de bevalling op 8 november.
De uitslag van 9 november was rond de 300.000 en dus binnen een dag best flink gedaald.
Hij heeft mij toen uitgelegd wat HCG inhoud en dat mijn HCG-gehalte naar 0 moest dalen.
Omdat HCG te vinden is in het bloed hebben wij afgesproken dat ik elke week bloed zou prikken in het ziekenhuis. Dit is eigenlijk een vervolgonderzoek.
De gynaecoloog gaf aan dat de artsen dachten aan een ''Partiële Mola-zwangerschap''.
De gynaecoloog die twee dagen ervoor een echo maakte dacht dit ook, maar mocht nog geen uitspraak doen. Deze gynaecoloog mocht ook nog geen uitspraak doen maar hij zei dat het hele team het eigenlijk al 99% zeker wist. Ik had namelijk al alle symptomen.
Ik vroeg me af waarom ze dit niet zeker wisten, maar kreeg te horen dat ik moest wachten op de uitslagen van het onderzoek in Amsterdam. Ze hebben het lichaam van mijn dochter en een stuk van de placenta meegenomen. Dit kon een aantal dagen duren, dus ik had nog geen duidelijkheid over de situatie, mijn gezondheid en de omstandigheden van mijn dochter.De artsen wisten inmiddels ook dat ik tijdens en na de bevalling ongeveer 4 liter bloed zou zijn verloren. Dit is allemaal bijgehouden.
Het enige wat ik nog wel weet is dat ik tot de operatie veel pijn heb gehad en daardoor inderdaad veel bloed heb zien stromen. Dat het zoveel was wist ik niet! Bijna iedereen die bij de bevalling was heeft waarschijnlijk na die dag ook een nieuwe lievelingskleur.. Rood!

Toen de artsen klaar waren met de uitleg mocht ik gaan douchen en me klaar maken om naar huis te gaan. Ik was opgelucht dat ik weg mocht maar vond het ook best eng.
Ik was nog te zwak dus ik moest geholpen worden met douchen en aankleden. Ik merkte dat ik echt heel moe en zwak was en heb dit ook aangegeven. De arts gaf aan dat ik genoeg bloed produceerde en bloedtransfusie dus gelukkig niet nodig was.
Toen ik klaargemaakt was kwamen de artsen en verpleegsters afscheid van me nemen.
Er werd toen gevraagd of ik via de achterdeur wegwilde zodat ik me niet ongemakkelijk zou voelen. Ik lag op de kraamafdeling dus ik zou bijvoorbeeld zwangere vrouwen of baby's kunnen tegenkomen. Ik heb voor de bevalling besloten dat ik altijd positief zou blijven!
Ik heb mijn zus gewoon gevraagd om me met de rolstoel naar de ''normale'' uitgang te begeleiden want zwangere vrouwen ga ik de rest van mijn leven toch wel tegenkomen.
Nu ik dit schrijf ben ik nog trots op mezelf ook! Ik ben blij dat ik die keuze heb gemaakt.

Eenmaal thuis aangekomen heb ik mijn woonkamer een beetje ingericht als een mini-ziekenhuis. Ik hield alle cadeautjes en de spullen van mijn dochter ook dichtbij me.
Ik was nog te moe om overal naar toe te lopen en wilde niet telkens andere mensen lastigvallen. Thuis voelde ik me weer op mijn gemak maar ik was toch bang dat er iets kon gebeuren. Ik heb alles namelijk niet bewust en nuchter meegemaakt.
Zoals elke zwangere vrouw liep ik bij een verloskundigenpraktijk. Mijn verloskundige van deze praktijk is die dag bij me langsgekomen om te praten over de bevalling en de situatie.
Ze heeft me uitgelegd dat zij ook niet eerder hebben gezien dat er iets mis was. Ik heb wel altijd mijn klachten aangegeven maar er werd eigenlijk altijd gezegd dat dit kwaaltjes waren. Ik heb na bloedingen wel een extra echo laten maken maar daar was ook helemaal niets op te zien. We hebben toen afgesproken dat ze terug zou komen nadat mijn dochter onderzocht was en ik haar had laten cremeren.
Die dag heb ik gewoon mijn rust genomen en begon ik rustig aan weer wat te eten en te drinken. Ik heb namelijk al die weken niks binnen kunnen houden. Alles wat ik at en alles wat ik dronk kwam er standaard weer uit waardoor ik altijd duizelig en slapjes was. Ik ben vanaf mijn zwangerschap tot de laatste dag ongeveer tussen de 10 en 20 kg afgevallen. Mijn broeken zijn allemaal te groot geworden en mijn kleren zitten niet meer lekker.
De dagen na mijn bevalling kreeg ik last van de borstvoeding die ik natuurlijk wel gewoon had aangemaakt. Ik heb na mijn bevalling hier wel een pilletje voor gekregen, maar de pijn bleef maar komen en ik lekte regelmatig wat druppeltjes in mijn BH/kleding. De artsen gaven aan dat ik een koud compres kon gebruiken om te koelen en ik niet te heet moest douchen. Hitte zorgt er namelijk voor dat je nog meer melk aanmaakt en dit doet ontzettend veel pijn. Een strakke BH of een Steun-BH helpt trouwens ook!
Dit gedeelte vond ik wel lastig en confronterend. Je merkt nu echt dat je kind er niet is want je hebt geen klein baby'tje om die overtollige borstvoeding aan te geven.
Ik bleef dus achter zonder kind, maar wel met borstvoeding en hoge/sterke hormonen.
Doordat mijn HCG zo hoog was bleef ik me misselijk en zwanger voelen. Je lichaam is dan wel leeg maar voelt zich nog wel zwanger en gefrustreerd.

De dagen nadat ik thuis kwam heb ik uitgerust en gewacht op het verlossende telefoontje.
Op vrijdag 11 november werd ik eindelijk verlost. Het ziekenhuis belde met de mededeling dat mijn prinses weer veilig was aangekomen op de locatie. Ze hebben haar onderzocht en weer teruggebracht naar het mortuarium. Ik mocht haar dus eindelijk komen ophalen.
Het crematorium had pas weer plek op dinsdag 15 november. Zij moest tot die tijd in een koelcel blijven en die had ik niet. Ik kon haar dus helaas niet eerder ophalen of vasthouden.
Ik kon ervoor kiezen om haar in het ziekenhuis te laten en haar te laten cremeren met andere baby's, maar ik wilde haar een eigen crematie en moment geven.

Vanaf dat moment heb ik mijn rust genomen om een beetje stabiel te worden zodat ik haar zelf kon dragen en haar zelf naar het crematorium kon brengen.
Deze dagen duurde lang en ik leefde naar het moment toe om haar weer vast te houden.
Het bekijken van haar foto's, filmpjes en het branden van kaarsen was het enige rustgevende tijdens deze dagen. Op deze dag begon ik officieel met rouwen.

Wil je weten hoe dit afloopt? In deel 4 deel ik de crematie en het vervolg met jullie.



Related Articles

4 reacties:

  1. Wens je heel veel sterkte.
    Heb ook een leeg gevoel zonder me babygirl😢😢

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Dankjewel lieverd! Ik wens jou ook heel veel sterkte!
      Die leegte zal wel een tijdje zo blijven... Maar je moet onthouden dat je engeltje trots op je is en altijd naar je zal kijken & je beschermt! Onze tijd komt nog wel... En vast heel snel! We zijn sterk ❤

      Verwijderen
  2. Veel sterkte... ik kan niet mee praten met het gevoel, maar zou me wel kunnen indenken hoe het voelt om mijn dochter niet meer aan mijn zijde te hebben... leeg, stil.. maar ze is altijd bij je daar ben ik van overtuigd! En ik vind dat je het goed gedaan hebt, ondanks dit alles mag je trots zijn op je zelf.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Hey Dana,
      Dankjewel voor lieve en mooie woorden!
      Ik ben blij dat je niet kan meepraten want dit gun ik niemand. Ik ben ook erg blij met mijn dochter ook al is ze niet aan mijn zijde! Geniet van elkaar en waardeer elkaar vooral!
      Dankjewel lieverd!

      Liefs,
      Jamila

      Verwijderen

Mogelijk gemaakt door Blogger.

Blog Archive

  • ()
  • ()
Meer tonen