Mijn zwangerschap deel 2 - mijn bevalling

Dinsdag 8 November 2016

De volgende dag werd ik eerder wakker dan mijn wekker. Ik was erg moe, en voelde de misselijkheid opkomen. Onder de douche besefte ik ineens dat dit een speciale dag zou moeten zijn, maar dit liep heel anders dan gepland.
Hoe zou mijn dochter eruit zien? Zou haar hartje ineens weer beginnen met kloppen? Is dit allemaal een droom?? Het is zo raar om je voor de laatste keer bewust moeder te voelen, want je weet al dat dit anders gaat aflopen.
Toen ik om 08:00 van de trap afliep met mijn tas ging de deurbel. Daar was mijn moeder!
Ik heb die dag ervoor besloten dat ik geen andere dag wilde dan normaal. Ik wilde dat iedereen gewoon in het ziekenhuis was, want anders zou ik misschien inzakken of instorten. De dokter vertelde al dat het met weeënopwekkers heel lang kon gaan duren. Daarom wilde ik liever mensen om me heen! Afleiding en steun is eigenlijk altijd wel fijn.
In de auto was het telkens erg stil. Ik denk dat iedereen dacht: ''we laten haar wel even met rust''.

Aankomst in het ziekenhuis 
Ik moest me van de gynaecoloog bij de afdeling verloskamers melden, en daar zou ik mijn eigen kamer krijgen.Op de gang kreeg ik voor het eerst weer tranen in mijn ogen, en mijn hele lichaam begon te tintelen. Vanaf dat moment had ik het ijskoud, en heb ik het ook niet meer warm gekregen. Maar ik bleef positief!
De verpleegster die ons ontving was heel lief, en zij stelde me al aardig gerust. Ze liet me de kamer zien en begon met de uitleg van de bevalling. Toen ik het woord ''infuus'' hoorde werd ik al misselijk... Ik ben moeilijk prikbaar en het gaat altijd fout. Ze stelde mij een aantal vragen en ondertussen was ik mezelf aan het installeren op mijn bed.
''Mevrouw wilt u voor de zekerheid nog een keer een echo?'' zonder twijfel en zonder na te denken schreeuwde ik: ''JA!''
Nadat het infuus werd geplaatst mocht ik nog even naar mijn prinsesje staren. Ze lag er zo lief, stil en vredig bij. Er was geen hartactie te zien, en nu kon ik het dan ook echt opgeven. Ik moest me nu 100% voorbereiden op de bevalling.

Het opwekken van de bevalling
Rond 10:00 heb ik de eerste pil gekregen om de weeën op te wekken. Deze pil werd vaginaal ingebracht door de verloskundige. Ik voelde hier niet veel van, maar vond het op dat moment niet prettig om te ervaren.
Rond 12:00 in de middag begon ik een apart gevoel te krijgen in mijn onderbuik. Voor de vrouwelijke bezoekers die dit nu lezen, je kan deze buikpijn ervaren als de pijn die je voelt in je onderbuik tijdens het begin van je menstruatie.
Ik moest van de verpleegster een mandje uitkiezen, waar ik mijn dochter na de bevalling in kon leggen. Dit vond ik pas echt een raar idee.. Normaal kies je een Maxi-Cosi uit voor je kind, en geen mandje om haar in te leggen.
Mijn beste vriendin Irene was inmiddels ook gearriveerd, en van haar kreeg ik een mooie bos bloemen en een grote ballon. Toen ze binnenkwam zag ik een bepaalde spanning in haar ogen, en aangezien onze band zo sterk is kon ze haar tranen ook niet meer inhouden, Toen ik haar knuffelde voelde ik alleen maar liefde, en dat deed me echt goed.
Uit ongemak begon ik rondjes te lopen in de kamer, en ik wist dat de tweede pil het proces direct zou versnellen.
Een paar uur later mocht ik eindelijk de tweede pil. Op dat moment had ik nog helemaal geen ontsluiting. Na een halfuur nam de pijn alleen maar toe, en kon ik niet eens meer op bed blijven zitten. Ik bleef maar rondjes lopen.
De pijn was niet meer te houden, en mijn zus die bij me op de grond zat probeerde me te kalmeren. De verloskundige en zusters kwamen bij me kijken, en stelde een ruggenprik voor omdat ik nog geen ontsluiting had. Ik ben zelf tegen een ruggenprik, en bleef maar aangeven dat ik geen prik wilde. Ik heb een tijdje gepraat met de verloskundige, en door alle drukte in mijn hoofd gaf ik haar toestemming om toch de ruggenprik door te zetten. Ik heb toen een halfuur gewacht, maar kreeg te horen dat de anesthesist nog bezig was en ik dus nog even moest wachten. Dit was voor mij onmogelijk door de heftige pijn, en ik bleef de verloskundige maar bellen. Uit frustratie ben ik zelf maar in bed gaan liggen, en heb ik aangegeven dat ik druk in mijn onderbuik voelde. 
De verloskundige zei dat ik nog niet kon persen omdat ik geen ontsluiting had, maar mijn gevoel zei heel iets anders,
Op dat moment voelde ik echt dat mijn dochter eruit moest, en ik heb toen zelf besloten dat ik moest bevallen.

De bevalling 
Met behulp van mijn moeder en zus begon ik aan een heftige bevalling. Ik wist niet hoe mijn dochter eruit zou zien, en hoe ze eruit zou komen. De verloskundige en de verpleegster bleven roepen dat ik het super goed deed, maar op dat moment voelde ik dat echt niet. Ik kon het allemaal niet meer, en ik wilde echt opgeven en in tranen uitbarsten.
Na meerdere malen hard persen, huilen, zweten en schreeuwen hoorde ik een heftig geluid en voelde ik het water spuiten.
Daar was mijn prinses, ze was er eindelijk. Ik kon maar even kijken, en besefte dat ik gewoon moeder was geworden.
Haar placenta kwam niet gelijk mee, en er kwam gelijk een gynaecoloog binnen met een apparaat voor een echo. Vanaf dat moment ging alles heel erg snel. Ik voelde weer weeën opkomen, en perste zo hard dat er een deel van de placenta loskwam. Ik schrok zo erg, want zo'n placenta heb ik nog nooit eerder gezien. De placenta leek op een kapot gegooide druiventros. Iedereen keek geshockt, en er werd direct een echo gemaakt. De gynaecoloog gaf aan dat ik nog niet helemaal schoon was, en dat curettage met spoed nodig was.
Het wachten duurde zo lang, en ik mocht niks innemen voor de operatie. De weeën waren zo heftig, dat ik bloed en stolsels bleef verliezen. Iedereen bleef matjes verschonen, en de bloedmatjes werden gewogen op een weegschaal. 
Mijn vader kwam ook ineens de kamer binnengelopen, waardoor de emoties nog hoger opliepen. Ik had mijn dochter in mijn armen, en dekte uit angst haar lichaam en gezicht af omdat ik niet wilde dat hij haar zo zag. 
Ik was bang dat mensen bang zouden zijn, en ik wilde haar echt beschermen tegen de buitenwereld. Ze was namelijk nog zo klein en kwetsbaar. Ik heb nog nooit in mijn leven zo veel rust en stilte gezien of gevoeld bij een persoon.
Toen het tijd was om naar de OK (operatiekamer) te gaan was ik zo opgelucht, maar ik wilde mijn dochter niet achterlaten.Ze lag er op dat moment zo rustig en vredig bij, en ze lag eindelijk in een doek in haar eigen mandje te rusten.

Toen ik om 23:00 uit mijn narcose kwam werd ik door de zuster van mijn afdeling opgehaald. Ik had het na een lange dag eindelijk weer warm. Dit kwam door de verwarmde dekens die om me heen waren geslagen door de mensen van de OK.
De zuster vertelde dat ze voetafdrukjes van mijn dochter haar voetjes wilde maken, maar dat ze daar te kwetsbaar voor was. Toen ik aankwam hebben ze haar op een verkoelend matje gelegd, zodat ik haar nog heel even bij me kon houden.
Ik was eindelijk weer rustig, dus ik kon voor het eerst rustig tijd doorbrengen met mijn dochter. Ik heb haar mandje onder mijn arm genomen, zodat ik nog even naar haar kon staren en rustig aan afscheid van haar kon nemen.
Mijn ouders zijn om 23:30 naar huis gegaan, en hebben toen ook afscheid van mijn dochter kunnen nemen. Met zijn tweeën hebben wij toen de laatste minuten met haar doorgebracht. Ik heb de zusters van de nachtdienst toen opgebeld, en aangegeven dat ze haar mee moesten nemen. Ik wilde namelijk niet dat haar lichaampje zou veranderen. Doordat ze zo kwetsbaar was zag je al snel verkleuringen, en haar lichaampje begon al langzaam met lekken. 
Ik heb haar geknuffeld, en de zusters van de avonddienst hebben haar toen naar de koelcel gebracht. Op dat moment voelde ik me heel leeg, en greep ik automatisch naar mijn buik... Die ik niet meer had. De zusters hebben mij omgekleed, en hebben me geholpen met plassen. Ik mocht ook eindelijk weer wat drinken/eten.

De nachtzuster is in de nacht nog even bij me geweest om me te helpen met plassen en om nog even met me te praten over de situatie. Dit vond ik erg prettig, want ik vond het best lastig om maar in bed te gaan liggen en te gaan slapen.
Die avond ben ik in met moeite zonder mijn dochter in slaap gevallen. Dit was voor mij een levende nachtmerrie.

Op de foto is mijn dochter haar mandje te zien, met daarin haar doek en haar zilveren urn.
Wil je weten hoe dit afloopt? In deel III deel ik het vervolg van deze gebeurtenis met jullie.