In samenmama

Mijn zwangerschap deel 4 - de crematie van mijn dochter

                                                                 

                                                                 

Read More

Share Tweet Pin It +1

14 Comments

In samenmama

Mijn zwangerschap deel 3 - de eerste dagen als mama

                                                           
                                                   

Read More

Share Tweet Pin It +1

4 Comments

In Jamilasbeauty

Kapsalon Port Of Hair Amsterdam

Read More

Share Tweet Pin It +1

0 Comments

In samenmama

Mijn zwangerschap deel 2 - mijn bevalling


Read More

Share Tweet Pin It +1

12 Comments

In samenmama

Mijn zwangerschap deel 1 - haar hartje klopt niet meer


Op 7 november 2016 kreeg ik zoals gewoonlijk een controle tijdens mijn zwangerschap.
Ik was al bijna op de helft, en zou even luisteren naar het hartje van mijn lieve dochter.
De verloskundige vond het raar dat mijn dochter zo stil was, en stuurde mij direct door naar de andere praktijk. Op dat moment vond ik het maar raar en wist ik niet waar ik aan moest denken. Mijn dochter stil? Dit moet een grapje zijn, want dat komt bijna nooit voor.

Mijn dochter is altijd actief, en ik heb haar hartslag vanaf het begin altijd goed en duidelijk gehoord. Haar drukke bewegingen voelde ik al vanaf week 11.

Eenmaal aangekomen in de praktijk mocht ik gaan liggen, en werd er een echo gemaakt.
De vrouw die mijn echo maakte reageerde geschokt, en stopte het beeld direct.
Ik keek haar raar aan en vroeg: ''wat doe jij nou joh?'' en ik moest er nog bij lachen ook.
''Ik zie geen hartslag en beweging van de baby''... en ze liep zo de kamer uit om te gaan bellen.
Ze stuurde mij naar huis, en ik kreeg te horen dat ik gebeld zou worden door het ziekenhuis.

Twee uur later zat ik met mijn vriend, moeder, stiefvader en neef in het ziekenhuis.
Onderweg dacht ik nog: ''het kan toch ook een foutje zijn?''.. Ik dacht er eigenlijk heel luchtig over. Eenmaal op de gang aangekomen keek iedereen me aan, en ik had zelf eigenlijk nog helemaal geen besef. Ik was gewoon vrolijk, en dacht weer met goed nieuws naar huis te gaan.

Na een kwartiertje wachten was ik aan de beurt, en samen met mijn moeder en vriend liep ik naar binnen. De Gynaecoloog keek al een beetje triest en gespannen, maar ik bleef positief.
Ik mocht me voor de tweede keer uitkleden en weer gaan liggen voor een echo.
Ik keek rechts met de gynaecoloog mee op het scherm, en zag mijn lieve kleine prinses. 
Ik genoot zo van het moment, dat ik niet eens zag dat ze niet meer bewoog en er geen hartactie meer te zien was op het beeldscherm. Ik genoot zo van het moment, dat ik niks om me heen meer door had en alleen maar naar haar kon kijken. Ik voelde me zo gelukkig..
Maar ineens hoorde ik ergens ver weg: "Mevrouw het spijt me maar het hartje van uw dochter klopt niet meer''. Ik bleef naar het scherm kijken, en besefte maar niet wat er aan de hand was.
''Dit moet een fout zijn'' bleef ik maar herhalen... En ik duwde het apparaat van me af.

Ik ging weer aan de tafel zitten, en de gynaecoloog wilde eigenlijk direct beginnen met uitleg.

Ik was zo ver weg, en ik was zo in dromenland dat alles eigenlijk langs me heen ging.
''Mevrouw, u moet een dag kiezen om te gaan bevallen zodat wij kunnen zien waar dit is misgegaan"..... BEVALLEN? IK?Ik dacht het niet... Snijd haar er maar uit!
De gynaecoloog vertelde ook direct dat dat geen optie was, en ik ''natuurlijk'' moest gaan bevallen.Ik wilde niet eens meer luisteren, en er ging een kraan van tranen open.
Na enkele minuten rust, opstaan, rondjes lopen en nadenken wilde ik weer gaan zitten om verder te praten. Ik wilde eigenlijk helemaal niet beseffen dat dit echt waar was, en deed maar alsof ik het allemaal begreep. Maar ik dacht: wat moet ik nog begrijpen? Ze is toch al dood?
We hebben ervoor gekozen dat ik de volgende ochtend direct ingeleid zou worden, want ik kon niet leven met de gedachte dat ik met een overleden kind in mijn buik rondliep.
De gynaecoloog schreef een pil voor, die ik in de avond in moest nemen. Deze pil zou ervoor zorgen dat alles alvast een beetje in gang zou komen voor de volgende dag.

Ik liep naar buiten, en de gangen van het ziekenhuis leken steeds langer en langer..

Waar ga ik nu eigenlijk heen? Dood leuk naar huis? Ik gaf mijn moeder en stiefvader een knuffel, en wilde eigenlijk gewoon zo snel mogelijk in de auto stappen en weg bij het ziekenhuis.Onderweg probeerde ik erover na te denken, maar ik besefte het echt niet.
Thuis aangekomen probeerde ik van de laatste momenten met mijn buik te genieten. 
Ik ben in een warm bad gaan zitten, en probeerde te bidden en te genieten met mijn prinses.
Ik kon het maar niet beseffen, en heb eigenlijk geen traan meer gelaten sinds het ziekenhuis. 
Het leek op een gewone avond, en ik had helemaal niet door wat mij de volgende dag zou overkomen. Achteraf gezien ben ik hier blij om, want anders zou ik het ook niet meer durven.

Eenmaal boven aangekomen heb ik mijn tas ingepakt, de laatste foto's van mijn buik gemaakt, spulletjes gezocht voor mijn dochter en die verschrikkelijke pil ingenomen.


Twee uur later ben ik gaan liggen en heb ik het denken opgegeven. Die avond ben ik voor de laatste keer met mijn dochter in mijn buik in slaap gevallen.


Wil je weten hoe dit afloopt? In deel II vertel ik jullie over de bevalling.



Read More

Share Tweet Pin It +1

2 Comments

Mogelijk gemaakt door Blogger.

Blog Archive

  • ()
  • ()
Meer tonen

Pagina's